Monday, April 4, 2011

درس 39: کاشتن بذر آگاهی در سیستم عصبی



 کاشتن بذر آگاهی در سیستم عصبی

معمولاً وقتی کسی از دوستان دچار ناراحتی شدید می شود به او توصیه میک نند که برای مدتی بآرامی و بطور عمیق نفس بکشد. این کار بدون استثنا اثر آرامش بخشی روی سیستم عصبی، ذهن و احساسات ما دارد.

می دانید چرا؟ چون این کار اعصاب ما را نرم ورها می کند. تنش ها عصبهای ما را سفت و منقبض می کند و این امر مانع از جریان یافتن آگاهی در درون ما می شود. تنفس عمیق عصبهای ما را شل کرده،  جریان آگاهی را در ما تسهیل می کند، وهمین امر باعث آرامش ما می شود.

گفتن اینکه آگاهی در ما جریان می یابد، بیش از حد ساده کردن است. در حالی که در حقیقت همۀ آنچه هست جریان آگاهی است. توصیف درست تر اینست که بگوئیم که "نیروی زندگی " در ما جریان می یابد. اما نیروی زندگی چیست؟  نیروی زندگی اولین جلوۀ آگاهی در ماده است که پرانا نامیده می شود، که معنی آن " واحد اولیه " است. در تئوری ریسمانها (1) در فیزیک مدرن، مینیسکیول یا ریسمانهای انرژیِ زیر اتمی که تصور می شود  ذرات اولیۀ سازندۀ همه چیز در جهان باشد، همان پرانا می باشد. در هر صورت، ما می دانیم که تأثیرگذاری بر روی پرانا (نیروی زندگی)  در بدن انسان تأثیرات قابل ملاحظه ای روی سیستم عصبی و تجربۀ ما می گذارد.

مدیتیشن یکی از راههای تأثیرگذاری بر روی پرانا در وضعیتی است که ذهن کنترل را بعهده دارد.   ذهن بشری از جریان یافتن انرژی در اعصاب مغز پدید می آید. در مدیتیشن، ما بصورتی روشمند به انرژی( پرانا) اجازه می دهیم که آرام بگیرد، و ما را به منشأ بنیادین و پنهان آن انرژی، که ما آنرا بصورت سرورآگاهی خالص تجربه می کنیم، ببرد. در مدیتیشن ذهن به آسانی به ورای ذهن و ورای پرانا برده می شود. این قابلیت و توانایی خارق العاده ایست که ما داریم.

علاوه بر مراقبه، راههای دیگری برای تأثیرگذاری روی پرانا وجود دارد، که با پالایش سیستم عصبی باعث پیوستن دو  طبیعت درونی و بیرونی ما می شود. همانطور که گفتیم، کنترل تنفس می تواند تأثیرات قابل توجهی روی تجربیات ما داشته باشد. با کنترل تنفس  به شیوه های خاص، می توان تأثیرات قابل پیش بینی مشخصی را ایجاد کرد. به این دانش "پرانایاما" می گویند که به معنی "مهار کردن پرانا" است. آنچه که ما بصورت خارجی انجام میدهیم اصطلاحاً کنترل تنفس نامیده می شود. اما پرانایاما چیزی بیش از کنترل فیزیکی تنفس است. کارهای دیگری هم انجام می شود که تأثیرات تنفس را عمیقتر و وسیعتر می کند.  ذهن و بدن به روشهایی بجز کنترل تنفس در این جریان درگیر می شوند. همۀ این تمرینات با هم سیستم عصبی ما را به روشهایی آرام کرده، پرورش می دهند  و باعث می شوند که تأثیرات تمرین اصلی مدیتیشن تا حد بسیار زیادی افزایش یابد
.
فرض کنید که سیستم عصبی ما یک دانه است. ما این دانۀ خفته و ساکت را از طریق مراقبۀ روزانه بیدار کرده ایم. حالا می خواهیم خاک سیستم عصبی خود را آماده کنیم تا دانۀ سرورآگاهی خالص در درون ما رشد کند و قوی شود و به حرکت و جنبش درآید.

لابد می خواهید بدانید که تنفس چطور بر جریان پرانا در بدن ما تأثیر می گذارد. دربدن بین نفس، ذهن، جریان پرانا و هریک از جنبه های کارکرد بیولوژیک ما یک رابطۀ الکترو مغناطیس وجود دارد. تمام اینها باهم مرتبطند. برای همین است که وقتی که مدیتیشن می کنیم تنفس ما بطور خود بخودی آرام می شود و تمام متابولیسم کند می شود. در موقع پرانایاما وقتی که ما آگاهانه نفس را آهسته می کنیم و بطور ذهنی آنرا به مسیر ویژه ای می بریم، جریان پرانا را در آن مسیر تجت تأثیر قرار می دهیم. این کار مثل القاء یک جریان الکتریکی در سیم بوسیلۀ آهن رباست. بنابراین، استفاده از نفس در هماهنگی با ذهن، ما را قادر می کند که در یک کانال خاص از سیستم عصبی مان، که نقش کلیدی در پدید آمدن روشن بینی دارد، یک پالایش انتخابی آنجام دهیم. این کانال یک عصب نازک نخ مانند است که از درون ستون مهره ها می گذرد و به درون مغز می رود. نام آن سوشومنا است. پالایش وباز کردن این عصب جایی است که پرانایاما و سایر تمرینات پیشرفتۀ یوگا بر آن تمرکز می کند.

ما با یک تکنیک تنفسی شروع می کنیم که بایستی درست قبل از هر جلسۀ مراقبه انجام شود. پس از مدتی که انجام آن برایمان آسان شد قدم به قدم، عناصر جدیدی به آن  می آفزاییم که قدرت تمرین ما را تا حد زیادی افزایش می دهد.

استاد در درون شماست.


No comments: