Sunday, January 30, 2011

درس 21: پرسش و پاسخ - اهداف مدیتیشن



  پرسش و پاسخ - اهداف مدیتیشن

پرسش: چه فرقی بین مدیتیشن روی مانترا ، چاکرا، یک سمبل مذهبی، یک شمع و امثال آن وجود دارد؟

پاسخ: مدیتیشن پلی است بین توجه  به یک شیئ و آن عظیم ماوراء که ما آنرا بعنوان سرور اگاهی می شناسیم ، بدون داشتن هرگونه فکر یا تجربۀ حسی بیرونی. هدف آنست که هرروز به طورمکرربه درون سفر کنیم. درست مثل حرکت ساعت. تکنیکی که بکار می بریم بسیار ساده و در عین حال دقیق است، و متکی است بر توانایی طبیعی ذهنمان برای آرام گرفتن . شکلهای دیگر مدیتیشن ممکن است به این اندازه ساده و طبیعی نباشد، و یا درگیر تمرکز روی معانی عقلی یا اشیاء گوناگون باشد. این ممکن است مسیرتوجه ما را به حوزۀ وسیع سرور آگاهیی که در درون ما نهفته است مسدود کند. البته منظور این نیست که اشکال دیگر مدیتیشن کار نمی کند. اما در دیدگاه ما سادگی و کارآیی از اولویت برخوردار است. این یک روش پیشرفتۀ مدیتیشن است که همۀ افراد می توانند انجام دهند. ما در اینجا مدیتیشن برروی اشیای دیگر را از دیدگاه متدی که در اینجا استفاده می کنیم مورد بحث قرار می دهیم.

چه تفاوتی بین مدیتیشن به روش ما و روش استفاده از چاکراها( مراکز انرژی بدن)،سمبل های مذهبی، یا اشیای مادی دیگر وجود دارد؟ اولین مورد، سادگی و مؤثر بودن  آن است. هدف اینست که توجه را به ورای روند فکر کردن ببریم، و با انجام این کار، توجه مان را به ورای تجربۀ حسی بیرونی ببریم. ذهن ما دارای یک روند نورولوژیک است، که آگاهی را به دنیای بیرون مرتبط می کند. این یک ارتباط خیلی نزدیک است. توجه ما که درگیر پویائی ذهن است، همیشه فاصلۀ بسیار کمی با تجربۀ سرور الهی آگاهی خالص دارد.وقتی که به ذهن اجازۀ استراحت داده شود، ما به آن می رسیم. بنابراین از ذهن که نزدیکترین ارتباط را با سرور آگاهی دارد شروع می کنیم. پس ما از درون شروع می کنیم تا بتوانیم آسانتر و سریع تر به عمق درون برویم. اگر ما با تمرکز برروی یک مکان فیزیکی در بدن یا یک شیئِ مادی شروع کنیم، بازهم می توانیم به عمق برویم، در این شکی نیست. اما این سفر طولانی تر و پیچیده تر خواهد بود. زیرا هرچه که ما از بخش های بیرونی تری شروع کنیم، برای رفتن به درون بایستی بسته های فیزیکی و عقلی بیشتری را از سر راهمان برداریم. این هم یکی از عللی است که ما در طول مدیتیشن مانترا را به زبان نمی آوریم، و به معنای آن هم توجه نمی کنیم. این کار از اول یک فرایند درونی است. ما با شروع مدیتیشن  بکمک یک فکر و دنبال کردن روال مشخص، از روی موانع خارجی ای که در سیستم عصبی مان است و می تواند توجه ما را به خود جلب کند می پریم، و در نهایت به جای آنکه موانع را از بیرون به درون نابود کنیم، که کار چندان آسانی نیست، آنها را به طور طبیعی از درون به بیرون از بین می بریم.

ما با یک فکر شروع می کنیم، روی معنی آن تمرکز نمی کنیم. فقط به سادگی و به طور مکرربه صوت مانترا توجه می کنیم وبعد آنرا رها می کنیم تا بروش خودش به طور طبیعی محوتر و محوتر شود- این ساده ترین راهِ رفتن به دریای بیکران سرورآگاهی خالص است که در درون ما جای دارد. مانترا را بمدت 20 دقیقه تکرار می کنیم، سپس از مدیتیشن بیرون می آییم در حالیکه سرشار از سرور و آرامش هستیم، ودر جریان این روند مقدار زیادی پالایش در درون مان صورت گرفته است.

به مرور،با کم شدن گرفتگی ها، فاصلۀ بین آگاهی و تجربیات بیرونی کمتر شده و از بین می رود. در واقع چنین فاصله ای اصلاً وجود نداشته است. بعد، وقتی به چاکراها،سمبل های مذهبی، افراد مورد علاقه، مناظر زیبای طبیعت، متون مذهبی، یا حتی یک کتاب تئوری فیزیک نگاه می کنیم، تجربۀ سایه های سرورآگاهی امری طبیعی می شود. وقتی سرور آگاهی ظهور می کند همه چیز به آن صورت دیده می شود. اما این فرایند مدیتیشن نیست، بلکه لذت بردن از ثمرۀ آن است- یعنی زندگی کردن با قدردانی از موهبت های بسیار آن. ظهور چنین احساس حق شناسی ای الهام بخش ما برای ادامۀ بیشتر تمرینات معنوی است.

استاد در درون شماست.

 

1 comment:

چیاکو said...

10:11:2020
وقتی شاگرد آماده است استاد فرا میرسد
سشنبه بیست آبان99